ความห่วงใยจากหัวใจดวงน้อย ❤️
เรื่องมีอยู่ว่า.. ในขณะที่ป่าป๊ากำลังเล่นจับตุ๊กตาโดยมีพีต้านั่งอยู่ข้างๆ หม่าม๊าด้วยความซุ่มซ่ามได้ทำฝากล้องกลิ้งตกลงไปใต้ตู้ ก็เลยต้องก้มลงไปเก็บและก็ด้วยความเฟอะฟะอีกนั่นเอง ตอนเงยหน้าขึ้นขึ้นมาหัวก็โป๊ก!! เข้ากับเก้าอี้อย่างจัง!! หม่าม๊า : โอ๊ยยย !! เจ็บ ~ (คือเล่นจริง เจ็บจริง ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน ฮืออออ T^T) ทันทีที่เห็นและได้ยินเสียงหม่าม๊าโอ๊ยย แล้วบอกว่า “เจ็บ” พีต้าก็ลงมาจากเก้าอี้ที่นั่งเล่นอยู่กับป่าป๊าทันที ด้วยหน้าตาตื่นๆนิดหน่อย พีต้า : “เป่า” … “หาย” … “กอด” … สิ่งที่เค้าทำคือเข้ามาเป่า บอกว่า “หาย” แล้วก็เข้ามากอดเราไว้.. แป๊บนึงก็มามองหน้า.. เอามือน้อยๆมาจับบนหัว แล้วก็กอดใหม่.. โอ้โห… น้ำตามาสิคะ YvY ไม่ได้เจ็บเลยซักนิด แต่มันซึ้งและตื้นตันใจที่สุด.. ศัพท์ที่มีอยู่ในหัวไม่มากของเด็กวัย 1ขวบ5เดือน มือเล็กๆที่มาจับเบาๆ ก็เพียงพอที่จะทำให้หม่าม๊าคนนี้หายเจ็บเป็นปลิดทิ้ง!! ทุกอย่างที่พีต้าแสดงออกมาคือเป็นแบบเดียวกับที่เราทำกับเค้าเวลาเค้าเจ็บ.. มันคือสิ่งยืนยันว่าการเลี้ยงลูกมาแบบไหน ได้แบบนั้นจริงๆ.. พีต้าไม่ใช่เด็กในอุดมคติที่เพอเฟค 100% (และโลกนี้ก็ไม่น่าจะมีเด็กแบบนั้น) มีงอแง… Continue reading ความห่วงใยจากหัวใจดวงน้อย ❤️