ต้องเล่าย้อนไปเล็กน้อย.. พีต้าเริ่มบอกเวลาปวดฉี่เองได้ และหวานเริ่มฝึกให้เลิกแพมเพิสตั้งแต่อายุประมาณ2ขวบนิดๆ ตอนนั้นก็ยังช่างใจว่าตอนกลางคืนจะฝึกไปด้วยเลยดีมั้ย แต่ด้วยอะไรหลายๆทั้งวุ่นวายอยู่กับน้องเพตั้นที่เพิ่งคลอด(ในตอนนั้น) รวมทั้งเพื่อนที่เป็นหมอเด็กก็บอกว่าไม่ต้องเร่งรัดลูกขนาดนั้นก็ได้ หวานเลยปล่อยเป็นไปตามธรรมชาติให้เค้าใส่แพมเพิสนอนมาเรื่อยๆ มีหลายครั้งที่เค้าบอกว่าพีต้าไม่อยากใส่เพิส(ตอนกลางคืน)แล้ว แต่ด้วยความรักสะดวกสบายของพ่อแม่ และความกลัวเตียงเปื้อน เลยยังให้เค้าใส่มาเรื่อยๆ  ..จนถึงเมื่อเดือนสองเดือนที่แล้ว พีต้าอายุครบ 3ขวบครึ่งพอดี มีวันนึงที่เค้าไปนอนบ้านอาม่าแล้วฉี่ล้น (เนื่องจากดื่มน้ำตอนข้าวเย็นไปประมาณลิตรนึง) อาทิตย์ถัดมาอาม่าเลยคุยว่า “วันนี้พีต้าจะไม่ฉี่ใส่ที่นอนอาม่านะครับ” เค้าก็ฟังแล้วก็พยักหน้า แล้วปรากฎว่าคืนนั้นตื่นมาตอนเช้า แพมเพิสก็แห้งสนิท ไม่มีร่องรอยการฉี่แม้แต่นิดเดียว.. ..วันต่อมากลับมานอนที่บ้าน เลยคุยกันกับป่าป๊าว่า “คงถึงเวลาแล้ว” ลูกน่าจะพร้อมแล้วล่ะ เลยสานต่อ โดยการพาเข้าห้องน้ำก่อนเข้านอน และคุยกันอย่างชัดเจนว่าต่อไปนี้เราจะไม่ฉี่ใส่เพิสกันแล้วนะ พีต้าทำได้ หม่าม๊ารู้.. (แต่ยังใส่เพิสอยู่..เพราะแม่ยังคงกลัวเตียงเปื้อน) และเค้าก็ไม่ฉี่ใส่เพิสอีกเลยจริงๆ!! ฟังดูอาจจะง่ายจนงง แบบแทบไม่น่าเชื่อ หวานก็แทบไม่เชื่อตัวเองเหมือนกันว่า บทพอจะเลิก ก็เลิกได้ง่ายๆขนาดนี้ แต่มันเป็นเรื่องจริง ที่พีต้าทำสำเร็จแล้ว วันนี้ลูกโตขึ้นอีกขั้นเลิกเพิสได้ทั้งกลางวันกลางคืนแล้วค๊าบบ วันนี้หวานเลยมีทริคเล็กๆน้อยๆ ในการฝึกลูกให้ไม่ฉี่รดที่นอนมาฝากค่า เป็นกำลังใจให้ทุกๆบ้านนะคะ 💛✌🏻