“การกินข้าวบนโต๊ะให้เสร็จในเวลาที่เหมาะสมโดยไม่ต้องใช้เครื่องล่อ เป็นปฐมบทของชีวิต เป็นพื้นที่ร่างกายของตนเอง และเป็นเรื่องการกินคือ Oral Need เรื่องนี้ควบคุมตนเองได้ จะควบคุมเรื่องอื่นได้ทั้งหมด เรื่องนี้ทำไม่ได้ จะยากขึ้นเรื่อยๆในอีกหลายเรื่อง..”
อดทนเวลาที่ฝนพรำ.. ☂?อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง.. เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง.. ☀️? ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ.. 🙂 ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ.. #พีต้ากลับมาเป็นนักกินแหลกแก้มตุ้ยแล้วค๊าบบบ วันนี้ไม่มีสูตรอาหารมีแต่กำลังใจและประสบการณ์ล้วนๆมาแชร์ค่ะ #ลูกกินน้อย #ลูกไม่ยอมทานข้าว ปัญหาหลักของชีวิตมนุษย์แม่ที่สร้างความหนักใจมาทุกยุคทุกสมัย บ้านไหนลูกกินง่ายนี่ถือว่าทำบุญมาดีตั้งแต่ชาติปางก่อน สำหรับพีต้าตอนเล็กๆที่เพิ่งเริ่มอาหารเสริมใหม่ๆ เป็นเด็กกินเก่งมาก แม่ก็ดีใจว่าลูกชั้นกินง่าย ชั้นช่างโชคดีเหลือเกินน จนพอเริ่มเข้าเดือนที่ 10-11 พีต้าเริ่มฉายแวว กินน้อยลง เลือกมากขึ้น ชอบอยู่ไม่กี่อย่าง ข้าวผัดแห้งๆแบบผู้ใหญ่ก็ไม่เอา ข้าวตุ๋นเละๆแบบเด็กๆก็ไม่ชอบ ข้าวสวยก็ไม่ปลื้มเข้าปากปุ๊บคายปั๊บ ช่วงนั้นดำรงชีวิตได้ด้วย “เต้าหู้ไข่และไข่ตุ๋น”เป็นหลัก มื้อเช้านี่กินประมาณ 3 คำ มื้อเที่ยงแล้วแต่อารมณ์ 5 คำพอได้ มื้อเย็นเยอะหน่อยถ้าเป็นของที่ถูกใจ ตลอดเวลาที่ลูกกินยากเราทำอะไรไม่ได้มากนอกจาก “เข้าใจและอดทน” ลูกเปลี่ยนไปทุกวัน บางวันกินน้อย บางวันกินเยอะ แต่สิ่งที่ควรจะโฟกัสและให้ความสำคัญที่สุดก็คือ “นิสัยที่ดีในการรับประทานอาหาร” เพราะนี่คือสิ่งที่จะติดตัวเค้าไปตลอด ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นช่วงพีต้าเบื่ออาหารหรือกินเก่ง เค้าต้องนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ทานแค่ไหนก็แค่นั้น ไม่มีการเดินตามป้อนรอบหมู่บ้าน ไม่มีการเล่นipad (อย่างมากให้ถือของเล่นไว้ในมือ1ชิ้นพอเพลิดเพลิน ชิ้นโปรดคือฝาขวดน้ำ) ไม่กินคือไม่กิน เก็บ ลุ้นใหม่มื้อต่อไป ลูกอาจจะกินยากอยู่ซักพัก ย้ำว่าขอให้… Continue reading วินัยบนโต๊ะอาหาร
